Υπάρχει Έλληνας JFK; Toυ Σπύρου Ριζόπουλου

Στην Αμερική που βρέθηκα τις προηγούμενες μέρες, είχα την ευκαιρία να ζήσω το κλίμα της επετείου συμπλήρωσης πενήντα χρόνων από τη δολοφονία του 35ου κατά σειρά Προέδρου των ΗΠΑ, Τζον Φιτζέραλντ Κέννεντυ. Η διακυβέρνηση Ομπάμα έδωσε ιδιαίτερο χαρακτήρα στην επέτειο αυτή κι έτσι έδωσε την ευκαιρία να αναδυθούν εκ νέου στην επιφάνεια τα πολλά και σκοτεινά ερωτήματα για τη «δολοφονία του αιώνα» και το γεγονός ότι ακριβώς σε 106 λεπτά μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντυ, ο Λίντον Τζόνσον, κάποτε αγρότης και δάσκαλος στην Johnson City, γινόταν ο 36ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, με βάση την αμερικανική συνταγματική πρόβλεψη....

Ο JFK υπήρξε ένας λαμπερός και χαρισματικός ηγέτης. Ήταν ίσως ο πρώτος πολιτικός που έμοιαζε περισσότερο με ποπ είδωλο παρά με τη συμβατική εικόνα του πολιτικού που είχε γνωρίσει ως τότε ο κόσμος. Και το γεγονός αυτό οφειλόταν αποκλειστικά στην αυθεντικότητα και την αμεσότητα με την οποία κατάφερε να μιλήσει όχι μόνο στην Αμερική αλλά και στον κόσμο ολόκληρο.

Οι ομιλίες του είναι ακόμη και σήμερα, σημεία αναφοράς για τον δημόσιο λόγο και την πολιτική επικοινωνία. Διότι είχε πάντα να πει κάτι ουσιαστικό και να το πει με ένα τρόπο που μπορούσε να μιλήσει απευθείας στην καρδιά των ανθρώπων. Και ο κοινός παρονομαστής σε όσα πρόλαβε να πει και να κάνει ήταν πως η Αμερική είναι χώρα του φωτός και της ελευθερίας.

Αν και ανήκε στο «σύστημα», ο JFK ήταν Ιρλανδικής καταγωγής και ο πρώτος καθολικός Πρόεδρος των ΗΠΑ. Η εκλογή του JFK τον Νοέμβριο του 1960 συνιστούσε τομή στο πολιτικό σύστημα της Αμερικής, αντίστοιχου μεγέθους με αυτή της εκλογής του Ομπάμα, ως πρώτου μαύρου Προέδρου. Αν δεν είχε υπάρξει Κέννεντυ, δεν θα μπορούσε να υπάρχει σήμερα Ομπάμα.

Είναι φυσιογνωμίες που αλλάζουν κάθε φορά τον κόσμο όπως τον ξέρουμε και όπως τον έχουμε συνηθίσει. Και τον αλλάζουνε με την πνευματική και όχι τη στρατιωτική δύναμη της Αμερικής. Παίρνουν το ρίσκο να έρθουν σε σύγκρουση με το καταστημένο και το σύμπλεγμα των συμφερόντων της ηγέτιδας δύναμης του Δυτικού Κόσμου, προκειμένου η Δύση να συνεχίσει να είναι πολιτισμός φωτός και ελευθερίας.

Αυτό βίωσα και όλες τις μέρες που βρισκόμουν στις ΗΠΑ. Έβλεπα το φως παντού. Στην αισιοδοξία και στη θέληση των ανθρώπων. Στις καινοτόμες προσεγγίσεις, στην πρωτοπορία των ιδεών. Και ταυτόχρονα εισέπνεα ελευθερία. Μακριά από όλη αυτή τη «σκουριά» που κατατρώει την Ευρώπη και πολύ περισσότερο την Ελλάδα. Για αυτό και μάλλον υπήρξε ένα από τα πλέον παραγωγικά ταξίδια που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ. Ήταν ένα ταξίδι έμπνευσης. Ναι, η Αμερική εξακολουθεί να με εμπνέει. Εμένα και δισεκατομμύρια ακόμη ανθρώπους στον κόσμο. Ξέρετε γιατί; Γιατί πάντα βρίσκει τη δύναμη, παρά τα όποια λάθη και τις όποιες αδεξιότητες, να απευθύνεται στην καρδιά των ανθρώπων και να τους μιλάει για Φως και Ελευθερία.

Και στα δικά μας….

ΥΓ: Αν ο «Μεγάλος Συνασπισμός» στη Γερμανία δεν είναι έκφραση οικονομικού και πολιτικού εθνικισμού, τότε τι είναι; Ξυπνήστε!